۱۳۹۳ بهمن ۲۳, پنجشنبه

امتیاز انحصاری


بدون این که خواسته باشم حضور و وجود هم‌‌وطنان محترمی را انکار کنم که فارغ از نیاز برای تایید در گزینش یا الزام و دستورهای سازمانی، صرفا بر اساس باور و احساس مسئولیت خودشان، در راهپیمایی‌های مندرج در تقویم سالیانه شرکت می‌کنند،  به طور جدی همیشه دچار سوال و حیرت بوده‌ام که چطور عده‌ای می‌توانند راهپیمایی و اردوکشی خیابانی را در کشوری که خیابان‌های آن برای «راهپیمایی تامین شده»، تنها در اختیار بخش محدود و معیّنی از جامعه است، مبنای نظر عمومی مردم و یا حتی رفراندم قرار دهند! اینجا فقط درباره خیابان و درباره «تظاهر» در خیابان حرف می‌زنیم ... پیست دو و میدانی اگر در اختیار یک دونده باشد، معلوم است برنده کیست، فقط معلوم نیست با چه اعتماد به نفسی می‌شود اسم این دویدن را مسابقه و رقابت بین همه کسانی گذاشت که پای دویدن دارند (و از مجالش محروم‌اند).

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر