۱۳۹۳ مرداد ۴, شنبه

این ترویج مداراست

در محیط دانشجویى، رقابت گفتمانی  چیز خوبى است، درصورتى‌‌که با تحمل مخالف  همراه باشد. از وجود مخالف نه باید انسان تعجب بکند، نه باید انسان خشمگین بشود، نه باید انسان بیمناک بشود؛ هیچ‌‌کدام از این سه حالت در قبال مخالف، قابل قبول نیست.
اگر انسان از داشتن مخالف تعجب بکند، معناى آن این است که نسبت به خودش خیلى خوشبین است؛ تعجب می‌کند که کسى با او مخالف باشد. تعجب ندارد! خب، هر انسانى، هر فکرى، هر جهتى و جهت‌‌گیرى و جریانى، یک عده مخالف دارد، این‌‌جور هم نیست که بگوییم آن مخالفها خطا میکنند؛ نه، نقاط ضعفى وجود دارد و آن نقاط ضعف موجب میشود یک عده‌‌اى مخالفت بکنند.
همچنان‌‌که نباید خشم ما را برانگیزد و عصبانى بشویم که چرا با ما مخالفند؛ نه، مخالفت قابل فهم است، قابل قبول است.
وحشت هم نباید بکنیم؛ وحشت کردن از وجود مخالف، نشان‌‌دهنده‌‌ى این است که انسان به استحکام موضع خودش خاطرجمع نیست و اطمینان ندارد؛ نه، منطقى داریم، پایه‌‌هاى این منطق را محکم میکنیم، مستحکم میکنیم، وارد میدان رقابت گفتمانى میشویم، و بحث میکنیم؛ روحیه‌‌ى دانشجو باید چنین چیزى باشد.
.
آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار با دانشجوبان (+)
..
.
.
فارغ از این که چه کسی و در چه جایگاهی چنین توصیه‌ای کرده باشد، آنچه گفته شده اخلاقی و عقلانی است و چه بسا قابل تعمیم به فضای گفتمان‌های رایج و ساری در شبکه‌های اجتماعی نیز .
این به راستی ترویج مداراست؛ آنچه که باید باشد، آنچه که از درون آن حق و آرامش می‌توان جست .
کاملا واضح است تا چنین رویه‌ای مثلا بر صدا و سیما (به عنوان فراگیرترین رسانه مملکت و جایی برای گفتمان همه ملت) حاکم شود و حلقه خفه و بسته کارشناسان و طرفهای مصاحبه و اظهار نظر، به روی بسیاری باز شود، راهی بس طولانی در پیش داریم (حتی به باور من – متاسفانه – این توصیه به زودی حتی برای دانشگاه‌ها هم فراموش خواهد شد)، لیکن توصیه به این که از  وجود مخالف نه تعجب کنیم، نه خشمگین و نه بیمناک، توصیه‌ای است فراسازمانی، فراجناحی، فرا باندی و در یک کلام: توصیه‌ای است اخلاقی و برای تقویت بنیان مدارا.

کسانی که دغدغه مدارا دارند باید این توصیه را بشنوند، به آن عمل و مدام تکرارش کنند.
.
.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر